Mijn moeder is een zwarte steen geworden
Met witte letters, strak in het gelid.
Wat zichtbaar van haar overbleef is dit
Sinds dat de bloemen op haar graf verdorden.
Toch sta ik bij die steen met haar te praten
-Gedachten die verwaaien in de wind-
"Hier ben ik, mam, ik ben nog steeds je kind
Al heb je dan het leven losgelaten."
De steen die zwijgt zoals een steen kan zwijgen
Maar na een windvlaag klinkt een soort van zucht,
Voorbij de dood, zo broos, maar ook zo eigen.
Ik kijk naar boven, naar de zware lucht
Met wolken die met nieuwe regen dreigen.
Voor even is de afstand overbrugd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten