Voor Jaap

Soms houdt het zoeken naar een woord me wakker

En weet ik echt niet hoe ik verder moet

Dan denk ik: dit gedicht wordt nooit meer goed

En voel ik mij een dwaas, een arme stakker.

Gelukkig heb ik in die nood een makker;

Al heb ik hem dan live nog nooit begroet

Hij heeft me vaak geholpen en behoed

Dus schrijf ik deze ode voor Jaap Bakker.

Geen boek waar ik zo vaak in heb gekeken,

Waarin ik zoveel van mijn gading vind

Als Jaap zijn woordenboek, zo is gebleken.

Hij geeft me elke keer een goede hint

En weet zo een impasse te doorbreken

Waarvan ik net zo blij word als een kind.

Vragen

Heeft hij een grijze baard en lange haren

Of is het soms een vrouw en is ze zwart?

Heeft hij of zij een hoofd en ook een hart

Dat klopt en tobt en oud wordt met de jaren?

En zou een god ook wel eens navelstaren

En is hij weleens angstig of verward

Of dagenlang totaal vervuld van smart

Zodat hij dreigt de hoop te laten varen?

Wanneer ik niet geloof dat hij bestaat

Zal hij zich dan toch over mij ontfermen

Wanneer het straks wat minder met mij gaat?

Is als ik van de pijn flink lig te kermen

Het dan voor een gebed tot hem te laat

Of zal hij mij dan desondanks beschermen?

Examenzaal

Hun blik is steeds weer in zichzelf gekeerd
Om in hun overvolle hoofd te zoeken
Naar wat er in hun schrift stond of hun boeken,
Waaruit de laatste dagen is geleerd.

Soms wordt er even wat geconsumeerd
Uit flesjes drank of pakjes zoete koeken.
Soms zit een leerling binnensmonds te vloeken
Omdat een stomme vraag hem flink frustreert.

Bij elk examen drie uur concentratie,
Niet praten, geen mobieltje in de buurt
Dat is voor hen op zich al een prestatie.

En dan zo'n surveillant die hen begluurt
Terwijl het steeds meer ruikt naar transpiratie.
Het lijkt of drie uur zo nog langer duurt.

Voor een vriend

Een vriendschap die bestand is tegen jaren
En tegen wat zich voordoet op je pad
Die dreef op wat je vroeger samen had
Toen jullie jong en onbezonnen waren

Maar die nu ik jouw huid zie door je haren
En jij zegt: "Goh, jouw buik is niet meer plat"
Door beiden nog op waarde wordt geschat
En als een stevig stoomschip voort blijft varen

Zo'n vriendschap die voor tegenwind niet zwicht
Al heeft het schip een tijd lang stilgelegen
En is er wel wat schade aangericht

Maar die heeft onze band niet stuk gekregen.
We blijven, reeds wat oud in ons gezicht
Elkander door de tijd heen toegenegen.

De magnolia bloeit

Wanneer de lente winter heeft verslagen

En dat wat dood leek toch nog levend blijkt

Wanneer de kou uit onze botten wijkt

En steeds wat langer licht valt op de dagen

Dan is er niets wat zozeer kan behagen

En zozeer met haar nieuwe schoonheid prijkt

Dat men er met verwondering naar kijkt

Als deze boom  die bloemen is gaan dragen.

De witte of de roze bloemenpracht

Kan echter nogal snel wat bruin gaan kleuren 

Wanneer het onder nul is in de nacht.

Ook zonder nachtvorst zie je dit gebeuren:

De bloemen vallen sneller dan je dacht.

Wat valt die korte bloeitijd te betreuren.

Ochtendconcert

Toen ik vanochtend vroeg al wakker werd
Nadat een boze droom mij nogal kwelde
Was ik getuige van een heus concert
Waarin zich vele vogels lieten gelden.

Ik was, nog slaperig, meteen alert
En hoorde wat zij allemaal vertelden.
Wat zijn ze, dacht ik, heerlijk extravert,
Wat hebben ze elkaar toch veel te melden.

Mijn droom was mij onmiddellijk ontschoten
En ik heb van dat opgewekt gefluit
Als nooit tevoren heel intens genoten.

Een uurtje later zei ik: "Kom, eruit!"
Ze hebben niet voor niets zo mooi gefloten
Maar deze dag vol kansen ingeluid.

Nooit meer lente

De lucht is blauw. We zitten lekker buiten.
De voorjaarszon brandt op mijn winterhuid.
Het waait, maar er is nauwelijks geluid
Dus hoor ik hoe de vogels liedjes fluiten.

Ik voel het gras dat kriebelt aan mijn kuiten
En ruik de lente, geurig en gekruid
De tijd gaat trager dan normaal vooruit
Maar de natuur die laat zich niet meer stuiten.

Hoe mooi! Maar mij blijft steeds te binnen schieten
Hoe zij die van de zon zozeer genoot
Van deze lente niet meer kan genieten.

De laatste mooie herfstdag ging ze dood
Waarna wij in de tijd haar achterlieten
En winterkou voor altijd haar omsloot.

Nooit meer Koninginnedag

De dag waarop ik ooit heb zak gesprongen
Mijn kinderfiets heel fleurig heb versierd,
Waarop ik het Wilhelmus heb gezongen
En voor de koningin heb feestgevierd,

De dag waarop ik later op een kleedje
Met zoon en dochters rommel heb verspreid
-Het bracht helaas niet meer op dan een beetje
Maar och, die centjes hebben hen verblijd-,

Die dag, de laatste van de maand april,
Zal nooit meer zijn zoals we deze kennen.
Het blijft op deze dag van nu af stil
Maar dat zal op den duur ook wel gaan wennen.

Al is dan Koninginnedag voorbij
Het wordt ook volgend jaar gewoon 1 mei.

Ballade voor de nieuwe koning

Ga flink en regelmatig uit je bol
Dan is het koningschap geen zware baan
En houd je niet steeds aan het protocol
Maar laat dat op zijn tijd eens lekker gaan
Je hoeft heus niet het bier te laten staan
Of slechts voorzichtig aan een glas te nippen
Blijf waar je ook verschijnen moet spontaan
Je bent niet slechts om lintjes door te knippen

Sla nu en dan gewoon een keer op hol
En dans met Máxima op de vulkaan
Val regelmatig even uit je rol
Doe dingen die nog nimmer zijn gedaan
Door Nederlander noch Antilliaan
En laat je ook gerust een vloek ontglippen
Je mag best met je vuist op tafel slaan
Je bent niet slechts om lintjes door te knippen

Wanneer je denkt: het langste leeft de lol
En niet bezwijkt voor dagelijkse waan
Dan houd je het beslist wat langer vol
En zal er meer een lach zijn dan een traan
Een koning is beslist geen kapelaan
En mag als iedereen soms egotrippen
Je bent een mens en dus gewoon humaan
En bent niet slechts om lintjes door te knippen

Dus Alex, blijf jezelf van meet af aan
Dan stijgt het water heus niet naar je lippen
Geniet met Máxima als je kompaan
Je bent niet slechts om lintjes door te knippen